Polski system wychodzenia z bezdomności to tradycyjne noclegownie i schroniska, w których pod okiem pracowników socjalnych pod warunkiem zachowania abstynencji na piętrowych łóżkach miesiącami pomieszkuje po kilkadziesiąt osób. 43% z nich "wychodzi" w ten sposób z bezdomności od ponad 5 lat. To wymowne świadectwo niskiej efektywności pomocy. Kołem zamachowym dla zmiany takich systemów na świecie okazał się program Najpierw Mieszkanie, diametralnie odwracający tradycyjne podejście do pomagania: ludziom długotrwale bezdomnym najpierw udostępnia się mieszkanie traktując je jako warunek poczucia bezpieczeństwa i dopiero na tej bazie zapewnia się specjalistyczne wsparcie, oczekując rezultatów w postaci samodzielności mieszkaniowej. Celem projektu było spopularyzowanie programu NM i zebranie dowodów, że jest potrzebny i możliwy do wdrożenia w Polsce. Przygotowano 11 publikacji elektronicznych i 1 drukowaną, zorganizowano 4 seminaria i konferencję, 2 flashmoby, polsko i anglojęzyczną mobilną stronę czynajpierwmieszkanie.pl i fanpage Najpierw Mieszkanie, dzięki którym każdy mógł zapoznać się z wynikami badań i ekspertyzami. Wykazano w nich, że wśród podopiecznych placówek są osoby, których sytuacja jest niemalże tożsama z sytuacją klientów programów NM: długotrwale bezdomne ze skumulowanymi problemami zdrowia psychicznego (min. 19% w kraju, 333 użytkowników Warszawie). Pokazano, że wchodzą one w interakcje z wieloma instytucjami, co nie przekłada się na przełamanie bezdomności, ponieważ wciąż jej doświadczają. Pokazano historie osób, które mimo wieloletniego mieszkania „na ulicy” nie uzyskiwały żadnej pomocy. Dzięki interaktywnej wizualizacji danych o historii interakcji z instytucjami każdy może je samodzielnie prześledzić.
Okazało się, że większość instytucji nie potrafi wyliczyć kosztów interwencji wobec respondentów, nikt zatem nie może powiedzieć, że program NM jest za drogi (ponieważ kosztów jego braku do tej pory nie policzono), a wdrożenie NM w oparciu o już istniejące rozwiązania prawne jest możliwe. Ewaluacja wykazała, że 75% uczestników projektu uważa, że wdrożenie NM w Polsce jest potrzebne i możliwe. Partner projektu, organizacja świadczącą bezpośrednią pomoc osobom w kryzysie bezdomności, zbierał dane do jednego z badań oraz organizował seminaria i flashmoby. Partner zagraniczny podzielił się wiedzą o bezdomności w Islandii.