W ramach Narodowego Programu Zwalczania Chorób Nowotworowych (NPZCHN) od 2006 r. realizowane są populacyjne programy profilaktyki nowotworów piersi i szyjki macicy. Nie wpływają one jednak znacząco na zmniejszenie zapadalności i umieralności, ani nie poprawiają liczby przeżyć.
Celem audytu społecznego była ocena skuteczności tych programów po pierwszych 10 latach realizacji NPZCHN z perspektywy społecznej oraz przygotowanie wniosków i rekomendacji koniecznych zmian w realizacji tych programów na kolejnych 10 lat.
W takcie trwania audytu odbywały się spotkania z przedstawicielami 20 instytucji publicznych decydujących o kształcie profilaktyki nowotworów, ekspertami i parlamentarzystami. Przeprowadzono 33 wywiady pogłębione wśród interesariuszy i ekspertów związanych z realizacją Narodowego Programu Profilaktyki i Wczesnego Wykrywania Nowotworów, badania ankietowe wśród 1051 kobiet (w tym 150 z domów samotnej matki) oraz 50 telefonicznych wywiadów pogłębionych. Każdy z 3 etapów realizacji audytu zakończył się raportem, a zwieńczeniem prac jest raport końcowy, który zawiera główne wnioski z przeprowadzonych analiz i badań, diagnozę problemu niskiej zgłaszalności i nieskuteczności programów przesiewowych oraz rekomendacje dla resortu zdrowia, które mogą wpłynąć na zwiększenie skuteczności badań przesiewowych w czasie kolejnych 10 lat realizacji. Rekomendacje przygotowano zarówno dla strony merytorycznej programów, jak również strony organizacyjnej, zarządczej, administracyjnej, finansowej i komunikacyjnej. Zorganizowano też konferencję podsumowującą projekt, gdzie o wynikach audytu poinformowano ponad 60 uczestników, w tym przedstawicieli kluczowych dla profilaktyki nowotworowej instytucji: MZ, NFZ, COK, NIK, PZH, mediów oraz organizacji pacjenckich. Nagłośniono raport w mediach, uzyskując 290 cytowań.
Beneficjentami projektu będą kobiety zgłaszające się na badania przesiewowe w kierunku profilaktyki nowotworu piersi i szyjki macicy, które skorzystają z poprawy skuteczności realizacji tych programów.
Współpraca z Partnerami zarówno z Islandii, jak i krajowymi miała charakter merytoryczny i polegała głównie na dostarczaniu materiałów do raportu, udziale w spotkaniach z decydentami i wspólnym prezentowaniu wyników audytu na konferencji.